Het lijkt een modern en lichtzinnig verschijnsel, maar make-up wordt al minstens 6000 jaar gebruikt, al varieerde de manier waarop het werd toegepast door de eeuwen heen.

Oudheid

Make-up wordt voor het eerst vermeld in de geschriften in de tijd van het oude Egypte alwaar men nog gebruik maakte van henna, gele- en rode oker, kopersulfaat, grafiet, malachiet en andere puur natuurlijke producten vermengd met olie en/of water om de substantie aan te kunnen brengen op het gelaat (en soms ook andere lichaamsdelen). Bekend is dat Griekse vrouwen kersensap op hun lippen smeerden, met de werking van een lippenstift. Ook in China wist men een vorm van make-up te gebruiken, de Middeleeuwen.

In de Middeleeuwen tijdens het ontstaan van de alchemie is men gaan experimenteren met chemische middelen of elementen die werden gewonnen uit de natuur door middel van de alchemie. Vaak kende men (terecht of onterecht) allerlei geneeskrachtige functies toe aan vaak vrij simpele producten. Een bekend voorbeeld zijn de "gezichtscrèmes" die toentertijd niets meer waren dan ingedikte oliën.

 Achttiende en negentiende eeuw

In de 18e eeuw in de zogenaamde pruikentijd, gebruikten vrouwen en mannen van adel of daarom make-up, vooral witte poeder en rouge. Een bleek gezicht was namelijk een teken dat iemand niet vaak buiten kwam, dus geen zware arbeid hoefde te verrichten en daarom wel van goede komaf moest zijn. Daarentegen werden vrouwen uit lagere sociale klassen vaak als een prostituee gezien wanneer zij make-up droegen.

Rond dezelfde tijd in Japan droegen geisha's lippenstift van vermalen saffloer-bloemblaadjes. Ook werden hiermee de wenkbrauwen en de ooghoeken gedaan. Staafjes van bintsuke-wax, een zachtere versie van de haarwax die sumoworstelaars gebruiken, werden door de geisha's gebruikt als basismake-up. Witte pasta en poeder kleurden het gezicht, rouge omcirkelde de ogen en definieerde de neus meer.